Bartus G. meets Maarten
Gepubliceerd op 26 oktober 2004 door Martin Zoon
En zo is daar alweer Bartus’ laatste column van raceseizoen 2004 ... Een seizoen dat natuurlijk wel heel wat stof deed opwaaien, maar niet altijd stof om over naar huis te schrijven. Veel en vaak van hetzelfde doet de beleving van de grootste liefhebberij geen goed en zo was het dit jaar net even te vaak, zo leert Bartus ons in zijn laatste epistel.
Resumeren blijft daarentegen altijd een aardige bezigheid. Bartus trekt dan ook een streep onder de performance van diverse coureurs en teams van dit jaar en overhandigt sommigen van hen een gepeperde rekening. De uitreiking van de ‘Looser van het Jaar’-titel vormt hierbij het bekende hoogte –voor de winnaar in kwestie natuurlijk het diepte- punt.
Ietwat melancholiek neemt Bartus op het einde van zijn relaas niet alleen afscheid van teamplayer DC, maar ook van ons, zijn toehoorders van de laatste 2 seizoenen. Bartus stopt met roken en overhandigt zijn pijp aan een oude bekende.
Tweewekelijks een column produceren, over het verloop van een Formule 1 race-weekend, waarbij de neiging tot ‘copy-pasten’ met de rechter-muisknop nauwelijks te onderdrukken valt, maakt uiteindelijk ook scherpe meningen bot. Voeg daar het gemis aan een flinke portie Verstappen toe en het wordt niet alleen duidelijk, maar ook begrijpelijk dat Bartus zijn zetel verkiesbaar stelt.
Benieuwd naar Bartus’ laatste regels? Klik dan snel op de button column voor de afsluiter van dit seizoen.
De titel trapt al een open deurtje in en op die golflengte is nog wel wat verder te borduren. Montoya toonde aan dat racen zonder de concurrentie van Verstappen wel tot succes leidt, Kimi liet zien dat hij al gewend is aan de tweede viool achter Montoya en Rubinho maakte zonneklaar dat de god die hij aanbidt een flinke hekel moet hebben aan karakterloze meelopers. Alonso was te groot voor het servet maar mag slechts van het tafellaken dromen terwijl Sato een vlotte leerling is en nu al te veel rijdt met z'n hersens en te weinig met z'n libido. Daarachter liet de familie S. zien dat ze eigenlijk alleen vooraan kunnen rijden als hun auto de allersnelste is en als laatste "triomfator" mocht Massa hevig strijdend terugvallen van een vierde naar een achtste plek (Wie Button nu al mist moet volgend jaar maar op een blauw-witte auto letten). Potentie kan ook zielig zijn als het niet op de juiste wijze wordt aangewend want zijn teammaat zat er slechts een seconde achter. Dat was het redelijk vermakelijke raceweekend en dus rest nu wat tijd voor een meer beschouwelijk gedeelte.
Lees hier verder.
